سلام...22 سالمه و دختر هستم...شايد ناراحت بشيد اما هيچوقت شماهارو دوست نداشتم...چون از بچگي برام من سمبل نون به نرخ روز خوردن و دين براي بدست اوردن نان و ادمهاي عقب مونده بوديد كه نفهميديد چطوري از نعمت زندگي لذت ببريد...همين جا بگم...ممكن هست كه شايد اشتباه كنم و شما شايد به چيزايي رسيده باشيد كه من نفهمم اما وقتي ميگي از اون خانم نيشابوري خواستي سفره شامو جدا بندازه نظرم باز هم برگشت و فكر كردم كه واقعا اين حرف چقدر حماقت مي خواد كه نتوني با ادمهاي ديگه از جنس خودت كمي متفاوت تر سريه سفره بشيني....اما حرفي كه بخاطرش اومدم اينجا....با تمام اختلاف سليقه هامون....و همه تفاوتامون امروز به زندگي من رنگ ديگه اي دادي...مني كه بشدت اسير اضطراب و دلمردگي و دلشورگي بودم را نجات دادي.....ماههاست دنبال يك روانشناس بودم كه تو وبلاگ شما پيداش كردم....خدا...مي خوام به خدام نزديك تر بشم...فقط اونه كه مي تونه منو به ارامشي كه مي خوام برسونه....مرسي بخاطر كمك ناخواسته ات....خدانگهدار شما و همسرت